Lekkoatleta mierzący się z Hitlerem

James Cleveland Owens był lekkoatletą amerykańskim, który żył w latach 1913-1980. Na co dzień przedstawiał się jako "J.C. Owens" w szkole, ale jedna z nauczycielek pomyłkowo nazwała go "Jesse", od tego czasu tak go nazywano. Owens urodził się w Alabamie jako jedno z dziesięciorga dzieci, jego rodzice byli dzierżawcami ziemi i żyli w trudnych warunkach, ale Owens wspominał swoje dzieciństwo dobrze. Początkowo nie było żadnych oznak, że osiągnie sukcesy, które osiągnął później. Jako dziecko często chorował na zapalenie płuc i oskrzeli, a także pracował ciężko przy zbieraniu bawełny. Jego los zmienił się, gdy podjął pracę w jednej z fabryk w Cleveland w stanie Ohio, gdzie rozpoczął naukę w szkole. Tam jego talent został zauważony przez nauczyciela wychowania fizycznego, Charliego Riley'a. Z powodu pracy Owensa po południu, jego treningi odbywały się rano przed rozpoczęciem zajęć szkolnych.

Dzięki ciężkim treningom Owens zdominował lokalne zawody, pokonując swoich rywali. Najbardziej lubił skok w dal oraz sprint i właśnie w tych dyscyplinach odnosił swoje największe sukcesy. W 1933 roku, podczas startu w Krajowych Mistrzostwach Międzyszkolnych w Chicago, udało mu się wyrównać rekord świata na 100 jardów (9,4 s). Jego sukcesy sportowe przyciągnęły uwagę wielu uniwersytetów, które zabiegały o jego przyszłą przynależność. Ostatecznie zdecydował się na Uniwersytet Stanowy w Ohio, pomimo dyskryminacji z powodu swojego koloru skóry. Niestety nie otrzymał żadnego stypendium sportowego i musiał łączyć naukę z pracą. Pracował jako kelner oraz operator nocnej windy. Na uczelni spotkał trenera Larry’ego Snydera, który dostrzegł w młodym zawodniku wielki talent. Owens okazał się nie do pokonania także na polu rywalizacji akademickiej i w latach 1934-1935 zdobył aż osiem złotych medali Narodowej Akademickiej Ligii Lekkoatletycznej.

Jesse Owens, jeden z największych gwiazd IO odbywających się w stolicy Niemiec, był częścią wydarzenia, które zostało zaprojektowane przez A. Hitlera. Impreza ta miała ukazać "tryumf białej rasy". Z tego powodu planowano wykluczenie zawodników żydowskich oraz czarnoskórych. Ostatecznie, pod groźbą zbojkotowania zawodów przez pozostałe państwa, Hitler wycofał się z tego zamiaru. Niemniej jednak na przygotowanie olimpiady przeznaczono ogromne fundusze, a po raz pierwszy w historii kibice mogli śledzić zmagania sportowców za pomocą radia oraz transmisji telewizyjnej. Leni Riefenstahl stworzyła film dokumentalny ukazujący przebieg igrzysk. W Berlinie także rozpoczęto tradycję zapalania znicza olimpijskiego od ognia przyniesionego z Grecji. Podczas zawodów Amerykanin wywalczył aż cztery złote medale. Owens rozpoczął swoje zmagania na IO biegiem na dystansie 100 m, który pokonał w 10,2 sekundy. Wynikiem tym ustanowił nowy rekord olimpijski oraz świata. Kolejną konkurencją był bieg na 200 m, w którym uzyskał czas 20,7 s. Zawodnik brał udział także w biegu sztafety 4x100 m, gdzie również został ustanowiony rekord świata. Indywidualnie wystartował także w skoku w dal, gdzie wynikiem 8,06 m zapewnił sobie kolejny złoty medal. Czas wywalczony na 100 metrów (10,2) zachował się do 1956 r.